Τρία ποιήματα της Νόνης Σταματέλου

Ο ΜΑΘΗΤΗΣ ΜΟΥ Ο ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ

Τα μάτια του τα εφηβικά

ένοχα, αθώα και γλυκά

καθώς

μιλούσε στην παρέα

για ποίηση κι άλλα ωραία

Ήταν στην τρίτη γυμνασίου

της τάξης απουσιολόγος

Κι εγώ μια κάτοχος πτυχίου

και διορισμένη θεολόγος

Σ' ένα σχολειό της επαρχίας

με αίσθημα αποτυχίας

ρωτούσε πάντα κι απορούσε με σιωπηλές μικρές κραυγές  

στέλνοντας σήμα ες ο ες

"Πώς της αγάπης ο Θεός

είναι  στ’ αλήθεια τιμωρός

Και πώς δεν δέχεται κοντά του

τα διαφορετικά παιδιά του;"

Ώσπου μια μέρα και μια άλλη

στην έδρα σκύβει το κεφάλι

Συγγνώμη που ενοχλώ και πάλι...

Και κλαίει μες  στην αγκαλιά μου

Κι εγώ τα λόγια του από τότε

κρέμασα στα παράσημά μου

"Κυρία σας ευχαριστώ

που μου επιτρέπετε κι εμένα

να καταφεύγω στο Χριστό

γιατί τα παίρνω στο κρανίο

όταν μου γράφουν στο θρανίο

Πώς είμαι γκέι και φυτό"

                    *  *  *

ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

"Μια μέρα μόνο..." έγραφε στο χαρτί

μα το ’σβηνε.

"Μια μέρα..." ξανά την επομένη

μα πάλι το 'σβηνε

Δεν το’δωσε ποτέ

Περάσανε τα χρόνια

Πέρασε η ζωή

και τους προλάβαν άλλα

Μια μέρα σ’ έναν θάλαμο βουβό

σκύβοντας στο κρεβάτι της

και με τις μεσιτείες

οίνου ημίγλυκου ψιθύρισε

"Μια μέρα μαζί σου στη θάλασσα"

Κι εκείνη του 'πε

"Πάμε"

Κι ας είχε άλλη γνώμη ο νοσηλευτής

που μπήκε να της χορηγήσει τη μορφίνη...

                            * * *

ΠΡΟΛΑΒΑ

Πρόλαβα τη ζωή, την έζησα

Τουλάχιστον κανένας δεν θα πει

"έφυγε νέα"

Μα καίω από μέσα

Όποιος  μ’ αγγίζει σαν πλάσμα  γήινο

σπάει τα μούτρα του

Καίω από μέσα

Κι ο τρόπος να κοιτάζω ανήκει σε άλλον κόσμο κι άλλο αιώνα

που για πολλούς δεν ήρθε ακόμα ή ποτέ δεν θα ’ρθει

Ευγνώμων στα δεινά

του έρωτα και της απουσίας,

στους αποχαιρετισμούς

 κι  εκείνη τη γεύση θανάτου

που ποτέ δεν έλειψε απ’τα χείλη  μου

και πιο κοντά στο αιώνιο με πήγε

Έτσι που δεν πονάει πια τίποτα πάνω μου

πέρα από λίγα αρθριτικά

Μα κι αν πονέσει κάποτε

να ξέρετε πως έζησα

Χάρηκα τη ζωή βαθιά μες στο μεδούλι

Γι’αυτό καίω από μέσα...

Πρόλαβα, πρόλαβα...