Mετάφραση, Νατάσα Κεσμέτη
Μνήμη Μαρίας Τζούμη
ἐλεητικῆς καί φιλανθρώπου ψυχούλας
Simon J. Ortiz, 1941 - (Tῆς φυλῆς τῶν Acoma Pueblo)
Ψιθύρισε στό σκοτάδι μέ γενναιότητα, καρδιά -
ψιθύρισε μέ γενναιότητα
Sister Jose Hobday * 1929- 2009
Τέσσερις Πνοές
Πνοή τοῦ Βορρᾶ,
Μαλάκωσε κάθε τι σκληρό καί ψυχρό μέσα μου
Ἐλεητικά λιῶσε κάθε τραχιά μου κατάκριση
Πνοή τῆς Ἀνατολῆς
Ἀφύπνισέ με ἐνώπιον τῆς Παρουσίας Σου ἀνάμεσά μας.
Φώτισε τά σκοτάδια στά βάθη τῆς ὕπαρξής μου.
Πνοή τοῦ Νότου,
ζέστανε τά παγωμένα μου παράπονα στό ἡλιόφως τῆς ἀγάπης Σου.
Φαίδρυνε τήν νωθρότητα τῆς καταπτοημένης μου καρδιᾶς.
Πνοή τῆς Δύσης
ἡρέμησε τούς ἀνήσυχους τρόπους μου μέ τό θεραπευτικό χέρι Σου.
Ἀποκάλυψε τήν εἰρήνη Σου μέσα στόν σπαραγμό.
*Σύγχρονη Ἀμερικανίδα Ἰθαγενής «Γερόντισσα» καί ἀφηγήτρια παραμυθιῶν/ἱστοριῶν, ἀπό μητέρα τῆς φυλῆς τῶν Seneca-Iroquois και πατέρα Seminole. Φραγκισκανή Μοναχή.
Εὐλογητική Εὐχή τῶν Cherokee
Εἴθε οἱ Θερμοί Οὐράνιοι Ἄνεμοι
Νά πνέουν πάνω ἀπ' τό σπίτι σου ἁπαλά.
Εἴθε τό Μεγάλο Πνεῦμα
Νά εὐλογεῖ ὅλους τούς εἰσερχόμενους.
Εἴθε τά ὑποδήματά σου
Νά χαράζουν ὄμορφα χνάρια
σέ πολλές χιονιές,
καί εἴθε τό Οὐράνιο Τόξο
Νά ἀγγίζει παντοτινά τούς ὤμους σου.
Προσευχή τῶν Λακότα
Μεγάλο Πνεῦμα, Μυστήριο Μέγα,
δίδαξέ με πῶς νά ἐμπιστεύομαι
τήν καρδιά μου,
τόν νοῦ μου,
τήν διαίσθησή μου,
τήν ἐσωτερική μου γνώση,
τίς αἰσθήσεις τοῦ σώματός μου,
τίς εὐλογίες τοῦ πνεύματός μου.
Δίδαξέ μου νά τά ἐμπιστεύομαι
ὥστε νά εἰσέλθω, μακάρι, στόν Ἱερό Τόπο
καί νά ἀγαπῶ πέραν τοῦ φόβου μου,
κι ἔτσι νά Βαδίζω Ἰσορροπημένα
μέ τήν πάροδο κάθε ἔνδοξου Ἥλιου.
* Σύμφωνα μέ τούς Ἰθαγενεῖς, Ἱερός Τόπος θεωρεῖται τό διάστημα ἀνάμεσα στήν ἐκπνοή καί τήν εἰσπνοή.
Τό νά Βαδίζεις Ἰσορροπημένα σημαίνει νά ἔχεις τόν Οὐρανό, δηλαδή τήν πνευματικότητα καί τή Γῆ, δηλαδή τήν Σωματικότητα, σέ Ἁρμονία.
© Photo: Image courtesy of Sotheby's London
Simon J. Ortiz
Πολιτισμός καί Σύμπαν*
Πρίν δυό νύχτες
στή σκοτεινιά τοῦ φαραγγιοῦ,
μόνο μισό φεγγάρι καί ἄστρα,
μόνον ἁπλοί ἄνθρωποι .
Προσευχή, πίστη, ἀγάπη,
ὕπαρξη.
Μετριόμαστε
μέ τήν ἀπεραντοσύνη πέραν τοῦ ἑαυτοῦ μας.
Τό σκοτάδι εἶναι φῶς.
Ἡ πέτρα ὑψώνεται.
Δέν γνωρίζω
ἄν τό ἀνθρώπινο εἶδος κατανοεῖ
τόν πολιτισμό: ἡ πράξη
νά εἶσαι ἀνθρώπινος
δέν ἀποτελεῖ εὔκολη γνώση.
Μέ ζωγραφισμένα ξύλινα ραβδιά
καί φτερά, ταξιδεύουμε
μέσα στό φαράγγι κατά τήν πέτρα,
μιά ὀγκώδη παρουσία
στό καταχείμωνο.
Σταματᾶμε.
Γεῖρε σέ μένα.
Τό σύμπαν
τραγουδάει σέ ἥρεμο διαλογισμό.
Μένουμε ἄφωνοι:
Εἶμαι ἐντός σου.
Δίχως νά γνωρίζουμε γιατί
ὁ πολιτισμός χρειάζεται τή γνώση μας,
εἴμαστε ἕνα στό φαράγγι.
Καί ὁ πέτρινος τοῖχος
ὅπου πάνω του γέρνω, μέ στρoβιλίζει
ἄφωνο καί σιωπηλό
μέχρι τά ἄστρα
καί ὥς τούς μέσα οὐρανούς.
Δέν εἶναι λοιπόν τό ἀνθρώπινο εἶδος
οὔτε ὁ πολιτισμός
πού μᾶς περιορίζουν.
Εἶναι ἡ ἀπεραντοσύνη ὅπου
δέν εἰσερχόμαστε.
Εἶναι τ' ἀστέρια
πού δέν τούς ἀφηνόμαστε.
* Σημείωση:
Ὅλες οἱ μεταφράσεις τῆς παρούσας ἀνάρτησης δημοσιεύονται γιά πρώτη φορά. Τό τελευταῖο ποίημα τοῦ Simon J. Ortiz τό ἐπεξεργάστηκα ἐξ ὁλοκλήρου ξανά. Ἡ πρώτη του μορφή ἀναρτήθηκε τό 2022 στόν ἱστότοπο Δίχως Ρίζες στόν Οὐρανό δέν Φτάνεις.
Create Your Own Website With Webador